મારા શૈશવના સંસ્મરણો પર
નિબંધ
Answers
Answer:
મને ગઈ કાલની જેમ તે યાદ છે. અમે બધા મારા પિતાની રેસ ટ્રેક પરથી ઘરે આવવાની ધીરજથી રાહ જોઈ રહ્યા હતા. તેણે મને અને મારી બહેનને વચન આપ્યું હતું કે જો તે જીતશે તો તે આપણા બધાને રાય પ્લેલેન્ડ લઈ જશે. મિનિટો કલાકો જેવી લાગ્યું. તે મારા જીવનનો સૌથી લાંબો સમય હતો. પછી છેવટે અમે ગાડીનો દરવાજો બંધ સાંભળ્યો. હું અને મારી બહેન સમાચારોમાં બેસીને સમાચારની રાહ જોઈને દોડી ગયા. તેણે દરવાજો ખોલ્યો અને અંદરથી ચાલ્યા ગયા. અમે તેના ચહેરા પરની અભિવ્યક્તિ વાંચવાનો પ્રયાસ કર્યો પરંતુ અલબત્ત તે તેના સ્નીકર્સ ઉતારીને નીચે જોતો હતો. સસ્પેન્સ આપણને મારી રહ્યું હતું. પછી તેણે ઉપર જોયું. અમારા અને અમારા પિતા વચ્ચે કોઈ શબ્દ બોલ્યો ન હતો. તેણે હમણાં જ અમને એક કોરી નસીબ જોયું. મને ખબર નથી કે શું વિચારવું. મને પૂછવામાં ડર લાગ્યો કારણ કે મને જવાબની ખૂબ જ ચિંતા છે. તે જ ક્ષણ હતી જ્યારે તેણે અમને કહ્યું, "સારું બાળકો, તમે આ સપ્તાહના અંતે રાય પ્લેલેન્ડમાં શું પહેરવાનું છે તે પસંદ કરો." ઉત્તેજના ફક્ત મારા આખા શરીરમાં કૂદી ગઈ. અમે બંને દોડી ગયા અને તેને સૌથી મોટો આલિંગન આપ્યો અને અમે અમારી સાથે જે લાવવા જઈ રહ્યા છીએ તે શોધવા ઉપલા માળે દોડ્યા. હું આગામી બે દિવસ માટે ખૂબ જ ઉત્સાહિત હતો, મને કદાચ ફક્ત 4 કલાકની onlyંઘ આવી. પછી આખરે તે દિવસ આવ્યો. તે શનિવાર હતો.
મારા જીવનનો આ એક જ સમય હતો જ્યારે હું એલાર્મ ઘડિયાળની વિદાય સાંભળીને ખુશ હતો. ખરેખર તે પહેલાં જ બે કલાક પહેલાં જ હું જાગૃત હતો, પરંતુ હું કોઈપણ રીતે રાહ જોતો હતો. હું પલંગમાંથી કૂદીને મારી બહેનના રૂમમાં ગયો. ત્યારબાદ અમે બંને તેમના માતાપિતાને જાગૃત કરવા બેડ પર કૂદી પડ્યા. તેઓએ એવું વર્તન કર્યું કે તેઓ જાણતા ન હતા કે આપણે જેની વાત કરી રહ્યા છીએ, પરંતુ અમે તેમને અમને દગાવાની તક આપી નથી. હું અને મારી બહેન તે પછી કલાક અને અડધા લાંબી ગાડીની સવારીમાં અમારી સાથે શું લઈ જઈએ છીએ તે શોધીને અમારા રૂમમાં દોડી ગયા. હું મારું પ્રિય પુસ્તક અને મારો રમત છોકરો લાવ્યો. મેં મારો મનપસંદ પોશાક બનાવ્યો અને મારા માતાપિતાના રૂમમાં પાછો દોડી ગયો અને પૂછ્યું કે અમે ક્યારે નીકળી રહ્યા હતા. તેમને પહેલેથી જ કુલર સાથે કાર પેક કરીને જોતા મને ખૂબ જ રાહત થઈ.
Explanation:
મારા શૈશવના સંસ્મરણો નિબંધ
“દોસ્તો, કબાટમાંથી પાંચ પૈસાનો
જૂનો સિક્કો મળ્યો,
મારા ખોવાયેલા બચપણનો
જાણે એક કિસ્સો મળ્યો…”
આમ તો મારા બાળપણના ઘણા કિસ્સાઓ એવા છે, જે સમયની સાથે સ્મૃતિમાંથી વિસરી ગયા છે, પરંતુ કેટલાક કિસ્સાઓએ આજે પણ અડ્ડો જમાવી રાખ્યો છે. તે સમયે અમે બાળક હતા, અણસમજુ હતા, મસ્તીખોર ખૂબ હતા, પરંતુ સૌના લાડકવાયા હતા. માતાની મમતા અને પિતાનો પ્રેમ સતત અમારા પર વરસતા રહેતા હતા. દાદા દાદી તો જાણે એટલા ખુશ હતા કે તેને શબ્દોમાં વર્ણવવું લગભગ અશક્ય છે. રૂપિયાનું વ્યાજ કોને વ્હાલું ન હોય, તેમ અમે પણ દાદા માટે રૂપિયાનું વ્યાજ સમાન હતાં. હવે તમે જ વિચાર કરો કે કેટલો વ્હાલ કરતા હશે અમને.
જન્મના શરૂઆતના વર્ષો કંઈ જ યાદ નથી, પરંતુ હું ૪ વર્ષનો થયો ત્યાર બાદના સ્મરણો આજે પણ સ્મૃતિપટ પર એવા ને એવા જ રમે છે. ભૂખ કે તરસની તો ખબર જ ન હતી, તે વાતનું ધ્યાન મમ્મીએ રાખવાનું હતું. ખવડાવવા માટે જમવાની ડીશ લઈને મારી પાછળ પાછળ ફર્યા કરે અને હું આખું ઘર ખરાબ કરું, તો પણ તે વાતનો ગુસ્સો કરવાને બદલે મેં ખાઈ લીધું તે વાતની ખુશી વધારે હોય. ભાઈબંધો સાથે રમવાનું અને રમતાં રમતાં મસ્તી પણ કરવાની. ક્યારેક તો ઝગડો પણ થઈ જાય અને એકબીજાનું રમકડું લેવા માટે મારામારી પણ કરતાં. બીજા જોડે હોય અને આપણી પાસે ન હોય તેવી વસ્તુ જો જોઈતી હોય તો આપણી પાસે હોય અને સામેવાળા પાસે ન હોય તેવી વસ્તુ આપવી પડે. આ વિનીમયપ્રથા એ સમયે અમે શીખ્યા હતાં, અને તેના માટે એક રમકડું તો એવું રાખવું જ પડે, જે બીજા કોઈ પાસે ન હોય. એકબીજા સાથે રમવું, ઝઘડવું, છુટ્ટા પડવું અને થોડી વારમાં જાણે કંઈ બન્યું જ નથી તે રીતે ભેગા થઈ જવું. બાળપણની આ જ તો નિખાલસતા હતી, જે મોટા થયા પછી અને વ્યવહારુ સમજ આવ્યા પછી જતી રહી છે. ખબર નહિ કે એ સમય ક્યારે પાછો આવશે કે જ્યારે એક દડો લાવવા માટે ૧૦ જણા ભેગા થતા હતા. અને આજે દડો તો બધા લાવી શકે છે, પરંતુ ભેગા નથી થઈ શકતા. આ જ તફાવત છે, બાળપણ અને તેના પછીની જિંદગીનો.
Must Read : મારા સપનાનું ભારત નિબંધ
“નાનપણ હતું ત્યારે જલ્દી યુવાન થવા માંગતા હતા,
પણ હવે સમજાયું કે…..અધૂરા સપના અને અધૂરી લાગણીઓ કરતાં,
અધૂરું હોમવર્ક અને તૂટેલા રમકડાં વધુ સારા હતા….”
મને આજે પણ યાદ છે, કે જ્યારે દિવાળી વેકેશન આવે ત્યારે મામાના ઘરે ફરવા જવાનું હોય. આપણે રહ્યા નાના, એટલે આપણને ખાસ કોઈ ક્યાંય લઈ જાય નહિ. દરેક બાબતમાં દરેક વ્યક્તિ એમ જ કહે, કે તું નાનો છે. એટલે એમ થઈ જતું કે ક્યારે આ બાળપણ પૂરું થાય અને જલ્દી જલ્દી મોટા થઈ જઈએ ? મારા મામા અને ફોઈના દીકરાઓ કે જે મારાથી મોટા છે, તેમને પોતાની રીતે ફરવા જતા જોઇને મને પણ એમ થતું કે હું પણ ક્યારે આ બધાની જેમ એકલો ફરવા જઈ શકીશ ? ત્યારે ઝટપટ મોટા થવાની ઉતાવળ હતી. ત્યારે ક્યાં ખબર હતી કે સમય જે વહી ગયો, તે ફરી નહિ આવે. અત્યારનો સમય જ એવો છે કે તમે ગમે તેટલા સપનાની પાછળ ભાગશો, પરંતુ ક્યાંક તો કોઈ સપના અધૂરા રહી જ જવાનાં. ક્યાંક કોઈની લાગણીને ઠેસ પહોંચી જ હશે, ને કોઈનું મન જાણે અજાણે પણ દુભાયું હશે. અને જિંદગીમાં આ બધાને સાથે લઈને ચાલવું અને એ પણ કોઈને મનદુઃખ ન થાય એ રીતે, એના કરતાં તો બાળપણ સારું હતું. ભલે રમકડાં તૂટેલા હતાં, પરંતુ દિલ નહોતા તૂટેલા.