a poem on childhood of guru teg bahadur ji or transformatiom from tyag mal to teg bahadur
Answers
In english
PROTECTOR OF HUMANITY
Guru Tegh Bahadur Jee,
Wears His turban beautifully,
Standing majestically,
He smiles lovingly.
Guru Tegh Bahadur Jee,
Master Of Spirituality,
Distributor of charity,
Protector of humanity.
India had become an evil place
invaded by the Moghul race,
Aurangzeb was the Moghul King
and he only wanted this thing,
To make all people beg from him
to turn a Hindu into a Muslim.
The Indian's were a peaceful people
but their minds had become feeble:
Some of them prayed to stones
some of them prayed at graves,
But their gods never heard their groans
and let the people become Moghul slaves.
Some of them were young and tough
and said "We will fight and fight",
but they weren't tough enough
for the Moghul Empires might.
So the people being oppressed
began to give up all hope,
becoming totally depressed
they turned to drink and dope.
They then began to imagine
that things could get no worse,
but drought, disease and famine
struck them like a curse.
When a baby girl was born
her future was full of danger,
She would grow up to be kidnapped
and raped by a Moghul stranger.
So the parents to save themselves
from the heartache and the pain,
murdered their baby girls
so they suffered no future shame.
Guru Tegh Bahadur Jee,
Loves all as His family,
And felt the suffering of humanity.
So He travelled as a missionary
teaching everyone Gurbanee
Just as Guru Nanak Dev jee.
The Guru returned to Anandpur
after completing his missionary tour,
One day Hindu saints from Kashmir
came desparately to His door:
'O Helper of the Weak,
O Destroyer of Tyrants,
O Honour of the Meek,
We beg You to protect us
from the merciless Moghuls
who having no fear of sin,
murder innocent Hindus
or convert them into Muslims'.
And even though He wasn't Hindu,
and even though He didn't believe
in the Tilak or Janjyoo,
These were all still the children
of Wonderful Waheguru.
And the young son Gobind Rai
said " Who better than the Perfect Master
to defend the rights of the innocent
and prevent certain disaster ".
The Protector of Humanity
and His loyal devotees,
Rode their horses and went to see
the Emperor at Delhi:
Guru Tegh Bahadur Jee,
Wore His turban beautifully,
Standing majestically,
He commanded masterfully:
'O Emperor of Delhi
You may try to convert me,
but if you do not succeed
then you should set the Hindus free'.
First they tortured the Guru's devotees
but they had no fear of death,
And the Guru was extremely pleased
that they remembered Waheguru with every breath.
Then the Executioner
chopped off the Gurus head,
but the Guru's light lives on
even though the body is dead.
The Guru's light lives on
in Guru Gobind Singh,
From every drop of blood
arise the Khalsa Kings.
Each one excells in bravery
and is prepared to give his life,
inspired by Guru Tegh Bahadur jee
and His supreme sacrifice.
The Guru's light lives on
In the Guru Granth Sahib jee,
If you want to have His vision
meditate on Gurbanee,
But first of all take Amrit
and you too will live fearlessly.
The Moghuls have been swept away
like an autumn leaf,
Its thanks to Guru Tegh Bahadur jee
and His miracle beyond belief.
No one before in history
had fought like the Guru jee,
Even though he was a Sikh
he sacrificed to set the Hindu's free.
Guru Tegh Bahadur Jee,
Wears His turban beautifully,
Standing majestically,
He smiles lovingly.
Guru Tegh Bahadur Jee,
Master Of Spirituality,
Distributor of charity,
Protector of humanity. Dhan, Dhan, Sri Guru Tegh Bahadur Ji.
In punjabi
ਤੇਗ਼ ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਹੋਈ ਜਾਂ ਹੋਰ ਤਿੱਖੀ,
ਸਿਰ ਲਟਕੀ ਆ ਪੰਡਿਤ ਕਸ਼ਮੀਰੀਆਂ ਦੇ।
ਦਿਲ ਸੋਚਦਾ ਤੇ ਗੋਤੇ ਖਾਣ ਲਗਦਾ,
ਤਾਰੇ ਘੁੰਮਦੇ ਵਾਂਗ ਭੰਬੀਰੀਆਂ ਦੇ ।
ਰਾਤੀਂ ਨੀਂਦ ਆਵੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਦਿੱਸਣ,
ਦਰਿਆ ਵਹਿਣ ਸਭ ਲਹੂ-ਤਤੀਰੀਆਂ ਦੇ ।
ਧਰਮ ਛੱਡਣਾ ਜਾਪਦਾ ਬਹੁਤ ਔਖਾ,
ਪੈਂਡੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇੜੇ ਅਖੀਰੀਆਂ ਦੇ ।
ਕੱਠੇ ਹੋਏ ਸੱਭੇ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੀਏ,
ਹਿੰਦੂ-ਰਾਜਿਆਂ ਵੱਲ ਨਿਗਾਹ ਕੀਤੀ ।
ਜਿਸ ਜਿਸ ਦਾ ਬੁਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਨਾਂ ਆਵੇ,
ਜਾਪੇ ਘੋਲ ਕੇ ਉਸੇ ਨੇ ਸ਼ਰਮ ਪੀਤੀ ।
ਕੋਈ ਸੂਰਮਾ ਕਿਧਰੇ ਦਿਸਦਾ ਨਾ,
ਗੁੜ੍ਹਤੀ ਅਣਖ ਦੀ ਜਿਸਨੇ ਹੋਏ ਲੀਤੀ ।
ਪਾਣੀ ਮਰ ਗਿਆ ਸਭਨਾਂ ਅੱਖੀਆਂ ਦਾ,
ਪਈ ਸਭ ਦੀ ਦਿੱਸੇ ਜ਼ੁਬਾਨ ਸੀਤੀ ।
ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੋੜੀ ਸਭਨਾਂ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀ,
ਜ਼ੁਲਮੀ-ਰਾਤ-ਕਾਲੀ ਦਿੱਸ ਆਂਵਦੀ ਏ ।
ਕੋਈ ਤਾਰਾ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਦਿਸਦਾ ਨਾ,
ਬਦਲੀ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਸਭ ਲੁਕਾਂਵਦੀ ਏ ।
ਕੀਹਦੇ ਘਰੋਂ ਜਾ ਰੋਸ਼ਨੀ ਮੰਗ ਲਈਏ,
ਕਿਧਰੇ ਬੱਤੀ ਨਾ ਟਿਮ-ਟਿਮਾਂਵਦੀ ਏ ।
ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਚਮਕਦੀ ਜੋਤ ਵੱਲੇ,
ਆਸ ਉਂਗਲੀ ਫੜ ਲੈ ਜਾਂਵਦੀ ਏ ।
ਆਖ਼ਿਰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਕੇ,
ਕੁਝ ਬੰਦੇ ਆਨੰਦਪੁਰ ਵੱਲ ਘੱਲੇ ।
ਕਿਤੇ ਬੈਠ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ,
ਵਾਹੋਦਾਹੀ ਉਹ ਪੈਂਡਾ ਮੁਕਾ ਚੱਲੇ ।
ਪਹੁੰਚ ਪੁਰੀ ਆਨੰਦ ਹੀ ਦਮ ਲਿਆ,
ਮਨ ਡਰ ਆਉਂਦਾ ਕਰ ਕਰ ਹੱਲੇ ।
ਨੌਵੇਂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਵਿਚ ਦਰਬਾਰ ਆਏ,
ਕਰਨ ਬੇਨਤੀ ਖੜੇ ਉਹ ਅੱਡ ਪੱਲੇ ।
ਸੁਣ ਬੇਨਤੀ ਗੁਰੂ ਗੰਭੀਰ ਹੋਏ,
ਮਨ ਵਿਚ ਖ਼ਿਆਲ ਦੁੜਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਨੱਥ ਜ਼ੁਲਮ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਾਈ ਜਾਵੇ,
ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਲ ਅਜਮਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਸੰਗਤ ਸੋਚਦੀ, ਗੁਰੂ ਕੀ ਸੋਚਦੇ ਨੇ,
ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕਿਆਸ ਲਗਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
ਥੋੜ੍ਹਾ ਸਮਾਂ ਲੰਘਾ ਚਿਹਰਾ ਸ਼ਾਂਤ ਦਿੱਸੇ,
ਗੁਰੂ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਇਉਂ ਫ਼ੁਰਮਾਂਵਦੇ ਨੇ ।
"ਅਸਾਂ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਵੇਖ ਲਿਆ,
ਜ਼ੁਲਮੀ-ਨਦੀ ਸਾਹਵੇਂ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਏ ।
ਕੋਈ ਆਕੇ ਇੱਥੇ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਵੇ,
ਚਿਹਰਾ ਲਾਲ ਕਰ ਮੂੰਹੋਂ ਲਲਕਾਰ ਰਹੀ ਏ ।
ਇਹਨੇ ਸਾਰਾ ਹੀ ਮੁਲਕ ਹੜੱਪ ਜਾਣਾ,
ਨਿੱਤ ਡੈਣ ਜਿਉਂ ਮੂੰਹ ਪਸਾਰ ਰਹੀ ਏ ।
ਦਿੱਲੀ ਜਾ ਕੇ ਅਸਾਂ ਨੇ ਸਿਰ ਦੇਣਾ,
ਸਾਨੂੰ ਦਿੱਸੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪੁਕਾਰ ਰਹੀ ਏ ।"