Autobiography of a soldier in Marathi
Answers
माझे नाव राणा सिंग आहे. मी भारतीय सैन्यात एक सैनिक आहे. बारावी पास झाल्यावर मी माझ्या भविष्यातील सैन्यात शोध घेतला आणि भर्ती केली. हिमाचल गावात धर्मशालाचा निवासी असल्याने. म्हणून मला सैन्याच्या शारीरिक तपासणीमध्ये अडचण येत नाही. माझ्या कुटुंबाने माझ्या भर्तीबद्दलच्या बातम्या ऐकल्या तेव्हा ते आनंदाने नाचले. माझ्या वडिलांना हे स्वप्न पडले की मी माझ्या दादासारख्या सैन्यात सामील व्हावे. शारीरिक अपंगतेमुळे डॅडी सैन्यात जाऊ शकले नाहीत. पण मी त्यांची इच्छा पूर्ण केली आहे.
सैन्यात भरती झाल्यानंतर, कठोर शिस्त व कठोर परिश्रम सुरू झाले. त्याला सकाळी चार वाजता जागे करावे लागले. आंघोळ करावी लागली आणि वेळेवर शेतात जावे लागले. एक कठोर शारीरिक व्यायाम आणि प्रशिक्षण दिनचर्या सुरू. या थकलेल्या प्रशिक्षणाने शरीर कोसळते. पण दोन महिन्यांनंतर ते चांगले दिसू लागले. आमचे शरीर कडक आणि मजबूत झाले. तेथे मी गन, रायफल्स इत्यादी चालवण्यास शिकलो. स्व-बचावाच्या इतर प्रणाली देखील शिकल्या आहेत. प्रशिक्षणानंतर माझी पहिली पोस्ट काश्मीरमध्ये झाली. तिथून पोचल्यावर तोफचा आवाज ऐकू लागला.
आम्हाला कार्यालयाची जबाबदारी नेमण्यात आली. माझे वळण रात्री आले. सर्व रात्री सावध असणे आवश्यक आहे. माझी लापरवाही खूप भारी होती. एका रात्री मी पाहिले की दोन लोक येत आहेत. ते बघून माझे डोके चालू ठेवा. मला त्यांना थांबवायचे होते. पण मला पाहताना त्यांनी बंदूक घेतली आणि त्यांना गोळीबार केला. मला बुलेटची भीती नव्हती आणि ती भयंकर वाढली. मी त्यांना दोन्ही खोदले गोळीच्या आवाजात, माझे इतर भागीदार सावध झाले आणि सरळ निघून गेले. ते आले नाहीत तोपर्यंत मी त्यांना जाऊ दिले नाही. जेव्हा माझ्या सहकाऱ्यांनी त्यांना पकडले तेव्हा मी बेशुद्ध झाले.
त्यानंतर मी डोळे उघडले तेव्हा मी सैनिकी हॉस्पिटलमध्ये होतो. मला जीवन बचत यंत्राच्या मदतीने ठेवण्यात आले. दोन आठवड्यांच्या दीर्घ अस्वस्थतेनंतर, मला एक संवेदना मिळाली. माझे सर्व अधिकारी मला भेटले प्रत्येकाने माझे धाडसी कौतुक केले मला खांद्यावर गोळी मारली गेली. बरे झाल्यानंतर मला सैन्याने सन्मानित केले. मी गावाकडे गेलो तेव्हा सगळे आनंदी होते. माझ्या वडिलांनी माझ्या साहसीपणावर बळकट केले नाही.