divyache atmavrutta /manogat
Answers
Answered by
6
which language is this
Nirvikar:
marathi divyache che manogat
Answered by
5
शाळा सुटल्याची घंटा वाजली. पेंगुळल्या डोळ्यांनी अमरने दप्तर काखोटीला मारलं. भराभर चालत तो निघाला. शाळेच्या आवारातून तो बाहेर पडणार तेवढ्यात मोगरेबाईंनी त्याला गाठलं. कपाळावरची झुलपं उडवत तो नुसताच त्याच्यांकडे बघत राहिला.
"मंगलताई येतील आज. त्यांना तुझ्याशी बोलायचं आहे."
"कशाला?" तो वैतागलाच.
"मला टपरीवर जायचं आहे. पक्याला कबूल केलय मी."
"अरे, कुणी भलं करायला गेलं तर तुझं आपलं माझंच खरं असं आहे."
"बरं थांबतो." निर्विकार स्वरात तो म्हणाला.
"शाळा बंद झाली आहे. बाहेर राहशील का उभा? पाहिजे तर मी पण थांबते तुझ्याबरोबर ताई येईपर्यंत."
"थांबतो मी. तुम्ही गेलात तरी चालेल."
"बघ हं, मी गेल्यावर जाशील निघून."
"थांबतो म्हटलं ना." त्याचा रागीट, हुप्प चेहरा पाहून मोगरेबाईंनी फार ताणलं नाही.
त्या निघून गेल्या तसं अमरलाही स्वतःच्या उर्मट उत्तराची लाज वाटली. पण त्यावर फार विचार करायची आवश्यकता त्याला वाटली नाही. हातावरचे उमटलेले निळे, काळे वळ तो कुरवाळत राहिला. या पायावर उभा राहा, त्या पायावर उभा राहा करत तो कंटाळलाच. आवारात चिटपाखरूही नव्हतं. तो अस्वस्थ झाला. शाळेच्या दिशेने परत फिरला. व्हरांड्यात एका कोपर्‍यातल्या खोलीच्या वर्गासमोर अंगाची जुडी करून बसून राहिला. ती शांतता, काळोख त्याला अंगावर आल्यासारखी वाटायला लागली. बराचवेळ पोटातही काही गेलं नव्हतं. मंगलताईंनी काही खायला आणलं तर या आशेवर तो त्यांची वाट पाहत राहिला. हातावरचे काळे निळे वळ निरखीत काही बाही आठवत राहिला. मागचे पुढचे प्रसंग एकत्र जोडताना त्रयस्थासारखी मनाची होरपळ निरखीत राहिला.
पावलांची चाहूल घेत तो झोपायचा प्रयत्न करत होता. रस्त्यावरच्या दिव्याची तिरीप डोळ्यावर आडवा हात ठेवून अडवीत होता. पण बाजूच्या खोलीतून मायचं हळूहळू कण्हणं त्याला अस्वस्थ करत होतं. खोपट्यातल्या त्या दोन खोल्या म्हणजे एका आडनिड्या चौकोनात मध्ये दोरी बांधून अडकवलेला विटका पडदा. टक्क डोळ्यांनी तो नुसताच त्या पडद्याकडे बघत राहिला, बघता बघता त्याचे डोळे मिटायला लागले. त्याला दचकून जाग आली ती दारू प्यायलेल्या बापाच्या शिव्यांनी. मायला शिव्या घालत होता. जेवायला वाढ म्हणून मागे लागलेला. बाहेर शांतता पसरलेली. किती वाजले होते कुणास ठाऊक. झोपमोड झाली म्हणून माय भडकलेली. तरातरा उठत तिने डाळ, भात त्याच्यासमोर आपटला तसं त्याचं मस्तकच फिरलं. बाचाबाचीला सुरुवात झाली. आता पुढे काय होणार ते पाठ झालं होतं. तरी धडपडत उठून तो उभा राहिला. पडद्याला पडलेल्या भोकांतून बघत राहिला. खाली ठेवलेलं ताट उचलायला बाप वाकला आणि कोलमडलाच. माय निर्विकारपणे पाहत होती. कोलमडणार्‍या बापाला तिने सावरलं नाही. ताटातच हात गेला तसं एका हाताने त्याने ताट उडवून लावलं, कसाबसा तोल सावरत तो उठून उभा राहिला. खरकट्या हातानेच त्याने मायच्या तोंडात लगावून दिली. कळवलेल्या मायला बघून त्याला बापाला बाजूला करावं असं वाटत होतं. पण तो हलला नाही. त्यालाही मार बसला असता, बापानं लाथाबुक्क्यांनी तुडवलं असतं. तो पुन्हा जाऊन पडून राहिला. चुळबुळत या कुशीवरून त्या कुशीवर वळत राहिला. मायचं किंचाळणं, बापाचं ओरडणं त्याच्या कानात घुमत राहिलं. त्या आवाजाची सवय झाल्यासारखी एक डुलकीही त्याला लागली पण परत जाग आली ती बाजूला येऊन लवंडलेल्या मायच्या दबक्या हुंदक्यांनी. त्याच्या डोक्यात तिडीक गेली. उठलाच तो तिथून. अजगरासारख्या सुस्तावलेल्या बापाचा हात त्याने अंगातला जोर एकत्र करत पिरगळला. बापाने स्वतःची कशीबशी सुटका करून त्याला बदडून काढलं. अर्धमेलंच केलं जवळजवळ. पण तो रडायचं विसरून गेला. आज पहिल्यांदा त्याने त्याच्या बापाला धडा शिकवायचा प्रयत्न केला होता. पुन्हा असं करणं जमेल की नाही हे माहित नव्हतं. पण आजच्या त्याच्या धाडसाचं त्याचं त्यालाच कौतुक वाटलं. मायला मारतो हा माणूस. अशीच अद्दल घडायला पाहिजे. बाप शिव्या घालत झोपून गेला. पण अमरला झोप लागली नाही. रात्रभर तो नुसताच पडून होता. सकाळी तर सगळं अंग सुजलेलं, त्याला उठताही येईना. बाजूला डोळ्यातलं पाणी पुसत माय त्याच्या सुजलेल्या अंगावरून हळुवार हात फिरवीत होती. त्याला एकदम रडायलाच आलं.
"नगं बाबा असं रडू. आनी बापावर हात नाय उचलायचा. शपथ हाय बग माजी तुला." तो केविलवाणं हसला. तिच्याकडे असाहाय्य नजरेने बघत राहिला. त्याच्या नादानं तीही थोडंफार शुद्ध बोलायला शिकली होती. शपथ अगदी व्यवस्थित म्हणाली.
"तू का मार खातेस पण?"
"नाय तर काय करू पोरा?"
"मंगलताई येतील आज. त्यांना तुझ्याशी बोलायचं आहे."
"कशाला?" तो वैतागलाच.
"मला टपरीवर जायचं आहे. पक्याला कबूल केलय मी."
"अरे, कुणी भलं करायला गेलं तर तुझं आपलं माझंच खरं असं आहे."
"बरं थांबतो." निर्विकार स्वरात तो म्हणाला.
"शाळा बंद झाली आहे. बाहेर राहशील का उभा? पाहिजे तर मी पण थांबते तुझ्याबरोबर ताई येईपर्यंत."
"थांबतो मी. तुम्ही गेलात तरी चालेल."
"बघ हं, मी गेल्यावर जाशील निघून."
"थांबतो म्हटलं ना." त्याचा रागीट, हुप्प चेहरा पाहून मोगरेबाईंनी फार ताणलं नाही.
त्या निघून गेल्या तसं अमरलाही स्वतःच्या उर्मट उत्तराची लाज वाटली. पण त्यावर फार विचार करायची आवश्यकता त्याला वाटली नाही. हातावरचे उमटलेले निळे, काळे वळ तो कुरवाळत राहिला. या पायावर उभा राहा, त्या पायावर उभा राहा करत तो कंटाळलाच. आवारात चिटपाखरूही नव्हतं. तो अस्वस्थ झाला. शाळेच्या दिशेने परत फिरला. व्हरांड्यात एका कोपर्‍यातल्या खोलीच्या वर्गासमोर अंगाची जुडी करून बसून राहिला. ती शांतता, काळोख त्याला अंगावर आल्यासारखी वाटायला लागली. बराचवेळ पोटातही काही गेलं नव्हतं. मंगलताईंनी काही खायला आणलं तर या आशेवर तो त्यांची वाट पाहत राहिला. हातावरचे काळे निळे वळ निरखीत काही बाही आठवत राहिला. मागचे पुढचे प्रसंग एकत्र जोडताना त्रयस्थासारखी मनाची होरपळ निरखीत राहिला.
पावलांची चाहूल घेत तो झोपायचा प्रयत्न करत होता. रस्त्यावरच्या दिव्याची तिरीप डोळ्यावर आडवा हात ठेवून अडवीत होता. पण बाजूच्या खोलीतून मायचं हळूहळू कण्हणं त्याला अस्वस्थ करत होतं. खोपट्यातल्या त्या दोन खोल्या म्हणजे एका आडनिड्या चौकोनात मध्ये दोरी बांधून अडकवलेला विटका पडदा. टक्क डोळ्यांनी तो नुसताच त्या पडद्याकडे बघत राहिला, बघता बघता त्याचे डोळे मिटायला लागले. त्याला दचकून जाग आली ती दारू प्यायलेल्या बापाच्या शिव्यांनी. मायला शिव्या घालत होता. जेवायला वाढ म्हणून मागे लागलेला. बाहेर शांतता पसरलेली. किती वाजले होते कुणास ठाऊक. झोपमोड झाली म्हणून माय भडकलेली. तरातरा उठत तिने डाळ, भात त्याच्यासमोर आपटला तसं त्याचं मस्तकच फिरलं. बाचाबाचीला सुरुवात झाली. आता पुढे काय होणार ते पाठ झालं होतं. तरी धडपडत उठून तो उभा राहिला. पडद्याला पडलेल्या भोकांतून बघत राहिला. खाली ठेवलेलं ताट उचलायला बाप वाकला आणि कोलमडलाच. माय निर्विकारपणे पाहत होती. कोलमडणार्‍या बापाला तिने सावरलं नाही. ताटातच हात गेला तसं एका हाताने त्याने ताट उडवून लावलं, कसाबसा तोल सावरत तो उठून उभा राहिला. खरकट्या हातानेच त्याने मायच्या तोंडात लगावून दिली. कळवलेल्या मायला बघून त्याला बापाला बाजूला करावं असं वाटत होतं. पण तो हलला नाही. त्यालाही मार बसला असता, बापानं लाथाबुक्क्यांनी तुडवलं असतं. तो पुन्हा जाऊन पडून राहिला. चुळबुळत या कुशीवरून त्या कुशीवर वळत राहिला. मायचं किंचाळणं, बापाचं ओरडणं त्याच्या कानात घुमत राहिलं. त्या आवाजाची सवय झाल्यासारखी एक डुलकीही त्याला लागली पण परत जाग आली ती बाजूला येऊन लवंडलेल्या मायच्या दबक्या हुंदक्यांनी. त्याच्या डोक्यात तिडीक गेली. उठलाच तो तिथून. अजगरासारख्या सुस्तावलेल्या बापाचा हात त्याने अंगातला जोर एकत्र करत पिरगळला. बापाने स्वतःची कशीबशी सुटका करून त्याला बदडून काढलं. अर्धमेलंच केलं जवळजवळ. पण तो रडायचं विसरून गेला. आज पहिल्यांदा त्याने त्याच्या बापाला धडा शिकवायचा प्रयत्न केला होता. पुन्हा असं करणं जमेल की नाही हे माहित नव्हतं. पण आजच्या त्याच्या धाडसाचं त्याचं त्यालाच कौतुक वाटलं. मायला मारतो हा माणूस. अशीच अद्दल घडायला पाहिजे. बाप शिव्या घालत झोपून गेला. पण अमरला झोप लागली नाही. रात्रभर तो नुसताच पडून होता. सकाळी तर सगळं अंग सुजलेलं, त्याला उठताही येईना. बाजूला डोळ्यातलं पाणी पुसत माय त्याच्या सुजलेल्या अंगावरून हळुवार हात फिरवीत होती. त्याला एकदम रडायलाच आलं.
"नगं बाबा असं रडू. आनी बापावर हात नाय उचलायचा. शपथ हाय बग माजी तुला." तो केविलवाणं हसला. तिच्याकडे असाहाय्य नजरेने बघत राहिला. त्याच्या नादानं तीही थोडंफार शुद्ध बोलायला शिकली होती. शपथ अगदी व्यवस्थित म्हणाली.
"तू का मार खातेस पण?"
"नाय तर काय करू पोरा?"
Similar questions