Question

एक कहानी संस्कृत भाषा में (नैतिक शिक्षाप्रद) 70 से 80 शब्दों में लिखिए

Plz help me

Answer 1

Answer:

गाँव में एक बूढ़ा व्यक्ति रहता था। वह दुनिया के सबसे दुर्भाग्यशाली लोगों में से एक था। पूरा गाँव उससे थक गया था; वह हमेशा उदास रहता था, वह लगातार शिकायत करता था और हमेशा बुरे मूड में रहता था।

वह जितना अधिक समय तक जीवित रहता था, वह उतना ही अधिक पित्त बनता जा रहा था और उतने ही जहरीले उसके शब्द थे। लोग उससे बचते थे, क्योंकि उसका दुर्भाग्य संक्रामक हो गया था। यह भी अस्वाभाविक था और उसके बगल में खुश होना अपमानजनक था।

उन्होंने दूसरों में नाखुशी की भावना पैदा की। लेकिन एक दिन, जब वह अस्सी साल का हो गया, तो एक अविश्वसनीय बात हुई। तुरंत हर कोई अफवाह सुनने लगा:

“एक बूढ़ा आदमी आज खुश है, वह किसी भी चीज के बारे में शिकायत नहीं करता है, मुस्कुराता है, और यहां तक कि उसका चेहरा भी ताजा हो जाता है।”

पूरा गाँव इकट्ठा हो गया। बूढ़े आदमी से पूछा गया:

ग्रामीण: आपको क्या हुआ?

“कुछ खास नहीं। अस्सी साल मैं खुशी का पीछा कर रहा था, और यह बेकार था। और फिर मैंने खुशी के बिना जीने का फैसला किया और बस जीवन का आनंद लिया। इसलिए मैं अब खुश हूं।

शिक्षा:

ख़ुशी के पीछे मत भागो, अपने जीवन का आनंद लो।

Explanation:

hope it works s helpful for u

please mark me as brainlist answers

Answer 2

Answer with Explanation:

एकस्मिन् वने एकः ऋषिः आसीत्। तस्य वहवः शिष्याः आसन्। तेषु गुरुः अत्यन्तम् अस्निह्यत्। एकदा सः गुरुः शिष्यान एवं उपादिशत् यत भो! प्रियच्छात्राः सर्वदा सत्वगुणः, समभावः च अस्माकं मङ्गलाय कल्पते। पश्यन्तु रावणः रामाय अक्रुध्यत्, शूर्पणखा सीतायै असूयत, दुर्योधनः पाण्डुवाय अद्रुह्यत्।    

अतः एव अन्ते एते सर्वे अपि विनष्टाः अभवन्। सर्वेषु प्राणिषु देवः अस्ति। अतः सर्वेषु आदरः प्रदर्शनीयः। देवात् ऋते अस्माकं रक्षकः कः अस्ति ? सः एव अस्माकं रक्षकः।

अतः देवे विश्वसिमः। तस्मात् वयं सर्वदा कार्यस्य आरम्भे, पठनस्य आरम्भे च कृष्णाय नमः इति ध्यानं कृत्वा आरभामहे इति। गुरोः अयम उपदेशः सर्वेभ्यः छात्रेभ्यः अरोचत।  

एकदा गुरूकुलात बहिः महान कोलाहलः आसीत्। तं द्रष्टुं छात्राः गुरूकुलात् बहिः अगच्छन्। तदा कश्चन् हस्तिपकः "सर्वे धावन्तु महोन्मत्तः गजः वेगेन आगच्छति। गजात प्राणरक्षणं कर्तुं सर्वे अपि धावन्तुः" इति अवदत्। तत् श्रुत्वा सर्वे गजात् भीत्या स्व स्व गृहम् अगच्छन।

छात्राः अपि गुरुकुलम् अगच्छन। परन्तु तेषु एकः छात्रः अचिन्तयत् "सर्वेषु प्राणिषु देवः अस्ति। अतः सर्वेषु आदरः समभावः च प्रदर्शनीयः। देवात् विना अस्माकं रक्षकः कः अस्ति ? अतः देवे विश्वसिमः" इति गुरोः वचनं स्मृत्वा, गजः अपि भगवत्स्वरूपः, तस्मात् किमर्थं गजात् भीतिः? इति चिन्तयन तत्र एव मार्गे अतिष्ठत्।      

तदा गजः स्वस्य शुण्डया तं शिष्यं वक्षस्थले गृहीत्वा दूरे अक्षिपत्। सः एकस्य वृक्षस्य उपरि अपतत् तस्य शरीरे व्रणः च अभवत्। ततः अन्ये छात्राः तं गुरुकुलम् अनयन।  

तदा गुरुः तम अपृच्छत वत्स! गजं दृष्ट्वा अपि किमर्थ तत्रैव अतिष्ठः ? इति। शिष्यः अवदत आचार्य! सर्वे अपि प्राणिनः भगवत्स्वरूपाः इति भवान् एव अवदत् किल?

अतः किमर्थ गजात भीतिः इति मत्वा तत्र तत्र एव अतिष्ठम् इति। तदा गुरुः एवं वा ? तर्हि हस्तिपकः अपि भगवत्स्वरूपः किल? भवता किमर्थं तस्य वचनं न लक्षितम्?

अरे बालक! यथा सत्वभावः समभावः च आवश्यकः तथा विवेकः अपि। अतः इतः परं विवेकिना भाव्यम् इति उपादिशत्।  

Moral of The Story:

यथा सत्वभावः समभावः च आवश्यकः तथा विवेकः अपि।

#SPJ2