गाउँले जीवनभन्दा सहरिया जीवन बेस भन्ने विषयमा पक्षमा वादविवाद लेख
Answers
Answer:
Edupatra
मेन्यु
फिचरविद्यालय
उच्च शिक्षा
शिक्षकविचारअन्तर्वार्ता
प्रदेश
सूचना
अन्य
चर्चामा:
कोभिड-१९राष्ट्रिय परीक्षा बोर्डत्रिभुवन विश्वविद्यालय
Thuprai - Books and E-books
सहरीया जीवनभन्दा गाउँले जीवन बेस
बैशाख २६, २०७७ पुष्पराज भट्टराईं
20
Shares
sharethis sharing button
Admission edusanjal
शुक्रबारको त्यो दिन, वादविवाद सकिएपछि हारजितसंगै लिएर स्कुलबाट दुवैजना फर्किएको अस्तिजस्तो लाग्छ । सहरको पक्षमा तर्क राख्दै त्यतिबेला प्रथम हुन सफल म आज वास्तविक जीवनमा भने असफल भएर सहरकै एउटा कुनामा बसेको २० वर्ष भएछ । समयको हिसाब राख्ने नजिकै काँटीमा झुण्डिएको क्यालेन्डरले नढाँटेको भए ।
‘जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरियसि’ आफू जन्मिएको ठाउँ र आफूलाई जन्म दिने आमा स्वर्गभन्दा पनि प्यारो हुन्छ भन्ने यो रामवाणीमा अहिले पनि कति यथार्थ रहेछ । मलाई भने ‘गाउँले जीवनभन्दा सहरीया जीवन बेस’ भन्ने शीर्षकमा स्कुल पढ्दा गरिएको त्यो वादविवादको झझल्को आइरहेको छ यतिबेला । मैले सहरीया जीवनको पक्षमा राखेका ती गहकिला तर्क जसका कारण प्रथम हुन सफल म, अनि गाउँले जीवनको पक्ष लिएर हार बेहोरेको त्यो तेजकुमार ।
मैले आज आएर बल्ल महशुस गरेको छु । ‘सहरीया जीवनभन्दा गाउँले जीवन बेस’ भन्ने चाहिँ ।्
हो तेजकुमार तिमी त साह्रै बुद्धिमानी र भाग्यमानी रहेछौ । अभागी त म रहेछु, छोटो बुद्धि मेरो रहेछ । मैले पनि गाउँले जीवन रोजेर वादविवादमा हारेको भए सायद आज गाउँले जीवनमै रमाएर बस्थेँ होला ।
वास्तविक सहर नदेखी सहर राम्रो हुन्छ भन्ने तर्ककै भरमा वर्तमानको सुखद् परिकल्पना गरेर पढ्न छिरेको थिएँ सहरमा । म सहरमा त्यसै रमाएँ । म सहरको रमझममा भुलेँ एकछिन् । त्यसैले आज मसँग न त घर छ, न त खेतबारी नै बाँकी छ । लाग्दै छ, टुँडीेखेल वरिपरि कागजको घोडामाथि चढेर वादविवादमा जितेको सहरमा घुमिरहेको छु । तिमी गाउँकै हरियाली र मनोरम वातावरण अंगालेर श्रम र पसिनामा रमाइरहेका छौ आज । फरक यति मात्रै छ, म बाबुबाजेले जोडेको जायजेथा बेचेर, थातथलो छोडेर काठमाडौं सहरमा अँध्यारो कोठाको शरणमा आएँ ।
के गर्नु, घरहरु नजिक भएर पनि मन टाढा हुँदोरहेछ सहरका मान्छेको । आँगनमा तुलसी मठसमेत नअटाउने, दुईचारवटा फूल फुलाउन पनि गमला किन्नुपर्ने, तरकारीका लागि कौसीेखेतीको आश गर्नुपर्ने, मर्दा सुताउने ठाउँ पनि नभएको, चारजना अट्ने बरन्डासम्म पनि नभएको कोचारो...। त्यसमा पनि कतिपय घरधनीको हेलाहाँसो र उपेक्षित व्यवहार सहनुपर्ने । बरन्डाबाट पिच्चपिच्च थुकेको थुक र खकार सोहोरेर बस्नुपर्ने बाध्यता छ कतिले त । यस्तैमा जिन्दगीभरि घाम नदेखिने चिसो छिँडीमा रमाउनु परेको छ आफूले पनि ।
तिमीले सम्झाएको नमानेर, मैले मेरो जायजेथा बेचेर हिँड्न लाग्दा, पहिलो छुट्टीमा आउँदा तिमीले मै किन्छु भनेर किनिदिएर गुनसमेत लगाइदियौ, त्यतिबेला । तिमीलाई नै जबरजस्ती दिएर हिडेँ म । अन्तरे बाले त भन्नुहुदैथ्यो, ‘नबेच्, यहाँको १० पाथी बीऊको खेत बेचेर के गर्छस् ? सहरमा हर्लिक्सको बट्टामा हाल्ने माटो पनि आउँदैन । पुर्खाको थातथलो नमास् । सराप लाग्छ । पछुताउलास् ।’ आखिर त्यही नै भयो, जे अन्तरे बाले भन्नुहुन्थ्यो ।
आज मैले बेचेको बाँझो खेतबारीमा दश नङ्ग्रा खियाएर धान, मकै, कोदो, गहुँ फलाउँदै कृषिमा नै रमाइरहेका छौ रे रिटायर्ड लाइफमा तिमी । बिहानबेलुका घरको ताजा खाना खाएर घरछेउको टनेल खेतीमा दिन कटाएर पेन्सन जिन्दगी रमाउन सफल भएका छौ । आज तिमीसंग के अपुग छ ?
वादविवादमा भनेजस्तै म, गाँउको सेवाबाट टाढिएर सहर पसेको । अझ भन्नुपर्दा गाउँबाट काम गरेर खान दुःख भयो भनेर सुख पाउन सहरतिर भासिएको थिएँ । गाउँलाई हेला गर्ने मान्छे म । मिठो खाने राम्रो लाउने रहरै रहरमा सहरमा अलमलिएको अलमलियै भएँ फाँटमा अलमलिएको गोरु जस्तो ।
सबैथोक किनेर खानुपर्ने त्यो पनि बासी विषादी हालेको त कतिकति । म त्यसमै रमाइरहेँ । विषालु र बासी खानेकुरा मेरा प्रिय भोजन बने । त्यै पनि दुःखजेलो गरेर चाउचाउ र नुडल्सको भरमा जसोतसो छोराछोरी हुर्काउन, बढाउन र पढाउन त सफल भइयो । तर के गर्नु सबै पखेंटा पलाएपछि विदेशतिर उडिहाल्ने भए गँुडबाट चराहरु उडेजस्तै ।
जसरी मलाई तिमीले अथक प्रयासका बावजुद गाउँमा रोक्न सकेनौ नि तेजकुमार । बसाइँ हिड्नेको ताँती देखेर गाउँले रोएका थे उबेला । त्यसरी नै मैले मेरा छोराहरुको विदेश मोह रोक्न नसक्ने भएँ अब । आखिरमा हुर्किएर प्लस टु पासका पँखेटा लागेसंगै छोराछोरीहरु विदेश पलायन हुने भए ।