लालची मिठाईवाला मराठी कथा-लेखन
Answers
Answer:
इस अधूरे वाक्य को वह ऐसे विचित्र किन्तु मादक-मधुर ढंग से गाकर कहता कि सुनने वाले एक बार अस्थिर हो उठते। उसके स्नेहाभिषिक्त कण्ठ से फूटा हुआ उपयुक्त गान सुनकर निकट के मकानों में हलचल मच जाती। छोटे-छोटे बच्चों को अपनी गोद में लिए युवतियाँ चिकों को उठाकर छज्जों से नीचे झाँकने लगतीं। गलियों और उनके अन्तर्व्यापी छोटे-छोटे उद्यानों में खेलते और इठलाते हुए बच्चों का झुण्ड उसे घेर लेता और तब वह खिलौनेवाला वहीं बैठकर खिलौने की पेटी खोल देता।
बच्चे खिलौने देखकर पुलकित हो उठते। वे पैसे लाकर खिलौने का मोल-भाव करने लगते। पूछते, “इछका दाम क्या है, औल इछका? औल इछका?” खिलौनेवाला बच्चों को देखता, और उनकी नन्हीं-नन्हीं उँगलियों से पैसे ले लेता, और बच्चों की इच्छानुसार उन्हें खिलौने दे देता। खिलौने लेकर फिर बच्चे उछलने-कूदने लगते और तब फिर खिलौनेवाला उसी प्रकार गाकर कहता - बच्चों को बहलानेवाला, खिलौनेवाला...। सागर की हिलोर की भाँति उसका यह मादक गान गली भर के मकानों में इस ओर से उस ओर तक, लहराता हुआ पहुँचता, और खिलौनेवाला आगे बढ़ जाता।
राय विजयबहादुर के बच्चे भी एक दिन खिलौने लेकर घर आए! वे दो बच्चे थे -- चुन्नू और मुन्नू! चुन्नू जब खिलौने ले आया, तो बोला, “मेला घोला कैछा छुन्दल ऐ।”
मुन्नू बोला, “औल देखो, मेला कैछा छुन्दल ऐ।”
दोनों अपने हाथी-घोड़े लेकर घर भर में उछलने लगे। इन बच्चों की माँ रोहिणी कुछ देर तक खड़े-खड़े उनका खेल निरखती रही। अन्त में दोनों बच्चों को बुलाकर उसने पूछा, “अरे ओ चुन्नू-मुन्नू, ये खिलौने तुमने कितने में लिए हैं?”
मुन्नू बोला, “दो पैछे में! खिलौनेवाला दे गया ऐ।”
रोहिणी सोचने लगी, इतने सस्ते कैसे दे गया है। कैसे दे गया है, यह तो वही जाने। लेकिन दे तो गया ही है, इतना तो निश्चय है!
एक ज़रा-सी बात ठहरी। रोहिणी अपने काम में लग गई। फिर कभी उसे इस पर विचार की आवश्यकता भी भला क्यों पड़ती।
लालची मिठाईवाला मराठी कथा-लेखन
कथेचे नाव - फणस
मे महिन्यातील ती एक संध्याकाळ, दिवेलागणीची वेळ. तळकोकणातील आमचे घरात आमची आई रात्रीच्या जेवणाची तयारी करीत होती, तर दादा म्हणजेच आमचे वडील ओसरीत त्यांच्या आरामखुर्चीत बसून वर्तमानपत्र वाचत होते. मी व माझा मोठा भाऊ सुरेश अभ्यास करीत होतो. एवढ्यात आमच्या शेजारी राहणारी पार्वती सांगत आली की तिचा नवरा महादू रात्री घरी येताना कोणाला तरी बघून घाबरलाय व त्याला ताप पण भरलाय. सर्वच घाबरून गेलेत. आईने पार्वतीला धीर दिला. दादानी माझा मोठा भाऊ सुरेश याला शहरातील डोंगरे डॉक्टरांना घेऊन यायला सांगितले. दादा व मी पार्वतीबरोबर महादूच्या घरी गेलो. महादूच्या घरी तशी बरीच माणसे जमली होती. एकंदर वातावरण तसे गंभीर वाटत होते. दादांना बघताच सर्व सावध झाले. आमच्या दादांना गावात खूप मान कारण दादा शहरातील शाळेत मुख्याध्यापक होते. दादांना बघून महादूचा भाऊ भिवा पुढे आला व आम्हाला घेऊन महादूकडे गेला. एका सतरंजीवर महादू झोपला होता. त्याने घोंगडी पांघरली होती. महादूची आई त्याच्या उशाशी बसून त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवीत होती. महादूची मुले व शेजारपाजारची बायका-मुले चिंतातूरपणे बाजूला उभी होती. आम्ही येताच सर्व बाजूला सरकले. आम्ही पाहिले की महादूचे अंग थरथरत होते. त्याचा चेहरा पण थोडासा भेसूर दिसत होता. तो थोडासा कण्हत होता. डोळे निस्तेज व भकास दिसत होते. दादा महादूच्या जवळ गेले. त्यांनी त्याला हाक मारली पण महादूने काहीच प्रतिसाद दिला नाही. पुढे होऊन दादांनी महादूच्या डोक्यावर हात ठेवला. महादूला चांगलाच ताप भरला होता. ऐन उन्हाळ्यात त्याने घोंगडी पांघरली होती. त्यानंतर भिवाने आम्हाला थोडक्यात घडलेली घटना सांगितली.
__________________
HARSH PRATAP SINGH