Question

Marathi santvani 10th std 'ankila mi das tuza' meaning in Hindi

Answer 1

Answer:

2. संतवाणी

पहली पंक्ति:

-जब कोई बालक आग के शिकार में आने वाला होता है तब मां अपने पुत्र को बचाने के लिए जिस प्रकार भगति है -

दूसरी पंक्ति:

-उसी प्रकार संत नामदेव चाहते हैं कि श्री विट्ठल उनकी मदत करने के लिए दौड़ते हुए आएं।

तीसरी पंक्ति:

-जैसे कोई पक्षी पेड़ पर से गिरने वाली होती है, और फिर उस पक्षी को बचाने के लिए उसकी मां दौड़कर जाती है उसे बचाने के लिए।

चौथी पंक्ति:

-जब गाय के बच्चे को भूख लागती है तोह उसकी मां चिल्लाते हुए जाती है अपने बच्चे को खिलाने के लिए।

पांचवी पंक्ति:

-जब हिरण का बच्चा आग में फंस जाती है तो हिरण चिंतित होकर उसे बचाने जाती है।

छटी पंक्ति:

-संत नामदेव ऐसा कह रहे हैं कि जैसे चातक पक्षी उत्सुकता से इंतज़ार करते हैं वैसे ही में मतलब संत नामदेव श्री विट्ठल का उत्सुकता से इंतज़ार कर रहे है।

Answer 2

Answer:

वणवा लागलासे वनीां ।

पाडस चचांतीत हरणी ।।५।।

नामा म्हणे मेघा िैसा ।

पवनपवतो चातक तैसा ।।६।।

सांकलसांतगाथा खांड पहहला : श्रीनामदेवमहारािाांची अभांगगाथा

अभांग क्रमाांक १६६१

सांपादक : प्रा. डॉ. र. रा. गोसावी

• कवितेचा भािार्थ :-

या अभगं ात सतं िामदेि स्ित:ला माऊलींचे बाळ समजतात. ते म्हणतात, ज्या प्रमाणे आगीत चुकूि

पडलेल्या बाळाला िाचिण्यासाठी आई धाित जाते त्याचप्रमाणे माझे कायत पणू त करण्यासाठी तु देखील

धाििू ये. मी तझु ा दास आहे. मी तझ्ु या चरणी लीि झालेलो आहे. तझु ा परमभक्त आहे.

झाडािरूि अकस्माक जर वपल्लूजममिीिर पडले तर क्षणाचाही विलबं ि करता पक्षीण जममिीकडे झेप

घेते. त्याला िाचण्याचा प्रयत्ि करते.

िासरू जर भकुेले असेल तर गाय हंबरत त्याच्याकडे येते.

रािात िििा पेटला तर आपले पाडसे त्यात सापडले तर िाही िा ह्यािे हररणी व्याकुळ होत.े२. संतवाणी

(अ) अंकिला मी दास तझु ा

संत नामदेव (१२७०-१३५०):

• कवितेचा परिचय :-

प्रस्ततु अभगं सतं नामदेवाांचा आहे. विठ्ठलाचे ते निस्सीम भक्त आहेत. ते विठ्ठलाचा माऊली माितात.

माऊली म्हणजे आई. आई ज्या प्रमािे मलु ािर प्रेम करत.े त्याच प्रमाणे माऊलीिं ी माझ्यािर प्रेम करािे,

अशी आतत शब्दात विठ्ठलाला त्यांिी विििणी के ली आहे.

अग्ननमाग्ि पडे बाळू।

माता धाांवें कनवाळू।।१।।

तैसा धाांवें माझिया कािा ।

अांककला मी दास तिु ा ।।२।।

सवेंचच िेंपावें पक्षिणी ।

पपल ां पाडताांचच धरणीां ।।३।।

भकुेलें वत्सरावें ।

धेनुहुांबरत धाांवे ।।४।।