शेतकरी ची आत्मकथा इन मराठी
Answers
Answer:
नमस्कार,मित्रांनो,मी तुमचा 'अन्नदाता' शेतकरी बोलत आहे.
माझा जन्म कोल्हापूरच्या एका गावात झाला होता.माझे पंजोबा सुद्धा शेतकरी होते.
मी भाताची शेती करतो.दिवस रात्र खूप मेहनत करतो.बी पेरल्यापासून ते भात पीकेपर्यंत शेतातील प्रत्येक पिकाला माझ्या मुलांप्रमाणे सांभाळतो.माझ्या कामात माझा कुटुंब माझी मदत करतो.उन असो की पाऊस मी दिवसरात्र शेतात राबत असतो.
कधी कधी पाऊस पडत नाही तर कधी कधी पाऊस खूप जास्त पडतो.यामुळे शेतातील पीकांचे फार नुकसान होते.आवश्यक प्रमाणात पीकाचे उत्पादन नाही झाल्यामुळे मला खूप आर्थिक नुकसान होतो.इतकी मेहनत करून सुद्धा आम्हाला आमच्या पीकांसाठी योग्य ती किंमत मिळत नाही.तेव्हा मला फार वाईट वाटते.पण माझ्यामुळे तुम्हाला खायला अन्न मिळते,या गोष्टीत मी समाधान मानतो.
आम्ही शेतकरी खूप मेहनतीने पीक पिकवतो.पाण्याचे महत्व तर आम्हाला चांगलेच माहित आहे.तुम्ही अन्न, पाणी वाया घालवता,हे पाहून मला फार वाईट वाटते.तुम्ही असे नका करत जाऊ.अन्नाचा सन्मान करत जा.मी तुमच्यासाठी माझे काम सदैव निष्ठेने करत जाईल.
Explanation:
⠀⠀⠀⠀⠀आत्मकथा शेतकरी
मी आहे एक छोटा शेतकरी. महाराष्ट्रातील मराठवाड्यातील एका आडगावात माझी थोडी जमीन आहे. फारशी सुपीक नाही; पण नापीकही नाही. या जमिनीवरच आजवरच्या आमच्या पिढ्या पोसल्या गेल्या आहेत. या जमिनीवर माझं जिवापाड प्रेम आहे; पण या प्रेमानं काय भागणार? पीक अवलंबून असतं ते त्या लहरी राजावर म्हणजे आपल्या पावसावर!
आमच्या गावाच्या जवळपास मोठी नदी नाही. लहानसहान नदयांना पाणी असतं, पण तेही पावसावरच अवलंबून. उन्हाळ्यात त्यापण आटून जातात. त्यामुळे मृगाचं नक्षत्र आलं की, आम्हां शेतकऱ्यांचे डोळे आकाशाकडे लागतात. कुठं दिसतोय का आमचा काळा विठोबा ! म्हणजे काळा ढग हो! शेतं नांगरून ठेवायची, काटकुटं काढायचं, ढेकळं फोडायची आणि पावसाची वाट बघत राहायचं. अंग उन्हात नुसतं भाजून निघायचं, पण पाण्याचा पत्ताच नाही. चार-चार, पाच-पाच कोसांवरून बाया पिण्यासाठी पाणी आणतात. मग कधीतरी अवचित मळभ येतं. अंग गदगदून निघतं. सोसाट्याचं वारं सुटतं. इतक्यात पावसाचे थेंब टपटप गळू लागतात. क्वचित कधीतरी गारा पडतात आणि गारांनी अंगण भरून जातं. सारा गाव-लहानमोठी, म्हातारीकोतारी त्या पावसात न्हाऊन निघतात. पावसात फक्त शरीरंच भिजतात, असं नाही; तर मनंही निवतात. आता शेतीला लागायला हवं. भिजलेल्या जमिनीत बी-बियाणं टाकायला हवं. पाऊसराजाने अशी कृपा केली की रोपं तरारून येतात. पण सगळं काही अवलंबून त्या पावसावर. तेवढ्यात येईल ते पीक, मिळतील ते दाणे. त्यावर सगळं वर्ष काढायचं, हेच आम्हां कोरडवाहू शेतकऱ्यांचं नशीब ! पोळा झाला की पाऊस सरला. उरलेल्या आठ महिन्यांत दुसरं पीक घेता येत नाही. कमी पाण्यावरची नाचणी, वरईसारखी पिकं घ्यावी लागतात. त्यामुळे कोरडवाहू शेतकऱ्याच्या नशिबी कायमचं दारिद्र्य! कायमची उपासमार! काय करणार? मग सावकाराचे उंबरठे झिजवावे लागतात