तुम ही साजरा केलेला तुमचा वाढदिवसाचे वर्णन करणारे पत्र परवानगी असलेला तुम च्या मोठ्या बहिनीला लीहा
Answers
Answer:१० जुलै XXXX
पुणे
प्रिय श्रुती,
मी काय लिहू काहीच कळत नाही आहे. आम्हाला वर्गात आमच्या बाईंनी सांगितलं कि आपण यावर्षी हा उपक्रम करणार आहोत. यामुळे तुम्हाला एक नवीन मित्र/मैत्रीण मिळेल. नवनवीन गोष्टी कळतील. पण खरं सांगू का? माझा यावर विश्वास नाही. असं पत्र लिहून मैत्री थोडीच होते? तेही एका अनोळखी व्यक्तीशी? काहीतरीच असतं बाईंचं…पण हे दिव्य करावं तर लागेलच.
मी आधी तुला माझ्याबद्दल थोडं सांगते. मी नेत्रा गाडगीळ. बालभारती विद्यालयात इयत्ता 8वी मध्ये शिकते. मला वाटतं तू पण 8वी मध्येच आहेस ना? ते तू तुझ्या पत्रात सांगशीलच म्हणा…मी पुण्यात औंधला राहते. माझ्या घरी मी, माझे आई – बाबा, आजी आणि माझा मोठा भाऊ असे पाचजण राहतो पण सध्या माझा मोठा भाऊ शिक्षणासाठी महाराष्ट्राबाहेर असतो. माझे बाबा खासगी कंपनीमध्ये नोकरी करतात आणि आई घरीच असते. ती माझ्या जन्माच्या आधी नोकरी करायची पण मी झाल्यावर तिने माझ्यासाठी नोकरी सोडली. माझ्याजवळ सतत कोणीतरी असावं असा माझ्या घरच्यांचा प्रयत्न असतो. खूप काळजी घेतात ते माझी.
माझे छंद म्हणशील तर विशेष काही नाही आहेत. मला संगीत ऐकायला व गायला आवडते. मी शास्त्रीय संगीत शिकते. शनिवारी व रविवारी माझा क्लास असतो. आई मला तिथे घेऊन जाते. तिला पण संगीताची थोडी आवड आहे म्हणून ती माझ्यातली आवड प्राणपणाने जपते. मला जुनी गाणी ऐकायला खूप आवडतात. माझ्या खोलीत गाणी सतत चालूच असतात. गाणं चालू असलं कि एकटं नाही वाटत. कोणीतरी आसपास आहे असं वाटतं.
मला अजून काय लिहू काहीच कळत नाही आहे. मी इथेच थांबते. तू तुझ्याबद्दल थोडं सांग…तुझे छंद, तुझ्या घरच्यांबद्दल वैगरे…
तुझी पत्रातील मैत्रीण
नेत्रा
____________________________________________ ***** __________________________________________
२८ जुलै xxxx
मुंबई
प्रिय नेत्रा,
मी तुझं पत्र वाचायला घेतलं आणि क्षणभर मला असं वाटून गेलं कि आपल्या दोघींच्याही बाई बरोबर म्हणत होत्या. आपली मैत्री होऊ शकेल कदाचित. का माहिती आहे? मला पण हा उपक्रम अजिबात आवडलेला नाही. आज काळ किती पुढे गेलाय…एका सेकंदात मेल जगात कोठेही पोचते आणि आपण इथे पत्र लिहित बसलोय. पण असो, आपला नाईलाज आहे. बघू होते का आपली मैत्री…
मी श्रुती पाटील. मुंबईतील मेहेंदळे हायस्कूलमध्ये ८वी मध्ये शिकते. माझ्या आवडत्या गोष्टींबद्दल मी नंतर सांगेनच पण माझी सर्वात नावडती गोष्ट म्हणजे शाळा. मी शाळेत जितकं शिकते त्याच्यापेक्षा कितीतरी जास्त गोष्टी मी शाळेबाहेर शिकते. रस्त्यावर, नेटवर, वाचनातून…पण आई-बाबांना ते पटतच नाही. ते म्हणतात की शाळेत गेलंच पाहिजे. हाती काही लागलं नाही तरी चालेल. मी त्यांना समजावून थकले कि ही शाळा माझ्यासाठी नाही. इथे बाई वर्गात येतात आणि नुसती बडबड करत राहतात ज्यातलं मला काहीच कळत नाही. असं शिकतो का माणूस? पण आई बाबा म्हणतात “थोडा प्रयत्न कर तुला पण कळेल. बाईंकडे नीट लक्ष दे. तुला पण जमेल.” पण जाऊ दे, आता दोनच वर्ष राहिली आहेत. त्यानंतर मी आर्ट स्कूलमध्ये जाईन.
मी तुला सागितलंच नाही आर्ट स्कूल का ते…मला चित्रकार व्हायचंय…मी सुंदर चित्र काढते असे सगळे म्हणतात आणि मला पण चित्र काढायला आवडतात. आणि खरं सांगायचं तर तेवढी एकच गोष्ट मी करू शकेन असे मला वाटते. तुला काय व्हायचंय ते मला तुझ्या पत्रात नक्की कळव.
तू मला माझ्या घरच्यांबद्दल विचारले होतेस ना? माझ्या घरी आम्ही तिघेच असतो…मी, आई आणि बाबा. आई – बाबा कामावर जातात. मग शाळेतून घरी आल्यावर मी एकटीच असते. तेव्हा मी वाचन करते, चित्र काढते आणि अभ्यास करण्याचा असफल प्रयत्न पण करते.
माझ्याबद्दल एवढेच पुरे…
तुझी पत्रातील मैत्रीण
श्रुती
___________________________________________ ***** ___________________________________________
Explanation: