Question

Want an essay in marathi on pavsala for 5th standard

Answer 1

पहिला पाऊस कधी एकटा येत नाही. जशी ती भेटायला येताना आपल्या दोन-एक मैत्रिणी सोबत आणत असते. अगदी तसंच सोसाट्याचा वारा आणि विजांचा कडकडाट घेऊन पहिला पाऊस आपल्या भेटीला येत असतो. पाऊस आहेच मुळी थोडा लाजरा आणि थोडा बुजरा! त्यात किंचितही धीटपणा नाही. तिचा स्वभाव अगदी तंतोतंत पावसात उतरलाय. तिचं रुसणं, तिचं लाजणं, तिचं रागवणं, तिचं हसणं, तिचं रडणं, तिचं चिडवणं पावसाच्या प्रत्येक सरीत समावलं असतं. तिचा लहरीपणा सुद्धा त्यानं हुबेहूब कॉपी केलाय. जसा पाऊस कधीच वेळेवर येत नाही, तसाच कधी येणार, हे सांगत सुद्धा नाही! आपण अगदी बेसावध असतो. आपली काहीच तयारी नसते. अशा वेळी योग्य संधी साधून पाऊस येतो. तीही तशीच अगदी पावसाच्या सुखद गारव्यासारखी आपल्या आयुष्यात येते. त्याचा काळ, वेळ काही नसतो. पण ती आल्यावर आपल्या आयुष्याचं सोनं करते. हळव्या आठवणी जाग्या करते. ठिसूळ उमेदीला उभारी देते. स्वप्तरंजनाला भरारी देते. कारण तिनं अन्‌ पावसानं आपल्या आसुसलेल्या मनावर मनापासून नितांत प्रेम केलेलं असतं. आपल्या तयारीवर, सजगपणावर किंवा बाह्य सौंदर्यावर कधीच ते भाळले नसतात. तिला मी आवडतो आणि मला ती आवडते, एवढंच दोघांचं नातं असतं. जसं पाऊस मला आवडतो आणि तो माझ्यासाठी व्याकूळलेला असतो एवढंच! पावसाची सोशिकता त्याला चक्क केरळ, कर्नाटक, गोवा ओलांडून आपल्यापर्यंत येण्यास भाग पाडीत असते. तसंच तिचं प्रेम दृष्य-अदृश्‍य संकटांवर मात करून आपल्यापर्यंत पोहचत असतं. सुखाची गर्द सावली देत असतं. नकळत आपलंस करीत असतं. तिच्या येण्याचा आणि न येण्याचा एवढा टोकाचा फरक आपल्याला जाणवतो.

असा हा पहिला पाऊस जुन्या आठवणी ताज्या करून जातो आणि नव्यांची मुहूर्तमेढ करण्यास जराही विसरत नाही.