essay on mazi bahin in marathi
Answers
माझी बहिन
बहीण देवाची सर्वात प्रिय आशीर्वाद आहे। माझी पण एक बहीण आहे। ती माझ्यापेक्षा दोन वर्षांची लहान आहे। ती सर्वांबरोबर हशा आनंदाने हसतात। तिची हसणे आणि शरारती अतिशय निर्दोष आणि गोड आहे। मीही त्याला खूप प्रेम करतो आणि त्याच्यासाठी प्रार्थना करतो की त्याने नेहमी आनंदी असावे आणि अशा प्रेमळ कृती केल्या पाहिजे।
तिला साइकिलिंग आवडते आणि सुंदर कपड्यांच्या खरेदीसाठी तिला खूप आवडते। तिला नृत्य आणि कविता लिहिण्याचा शोक आहे।
ती आपल्या घरातल्या प्रत्येकाची आवड आहे। राखीच्या उत्सवात तिला माझ्याकडून एक चांगले भेटवस्तू मागितली जाते आणि तिला तिच्या निवडीची भेट देणे खूप छान आहे। तिची आवडीची भेट घेतल्यानंतर तिचे चेहऱ्यावरील आनंद पाहून ते मी पाहिलेल्या आनंदाची कल्पना करू शकत नाही।
ती अभ्यासात खूप चांगली आहे आणि ती नेहमी तिचा वर्गात सर्वात उंच असती। तिला इतरांच्या दुःखांबद्दल चिंता वाटते आणि तिला सामाजिक सेवेमध्ये करियर बनवायचा आहे। या विचार आणि निर्णयावर आम्हाला अभिमान आहे।
मी तिला खूप प्रेम करतो आणि ती मला न सांगता माझ्या मनाच्या गोष्टी ओळखती। जर ती कधी बाहेर गेली तर माझे मन देखील असेच वाटत नाही।
मी देवाला प्रार्थना करताता की ती नेहमी हसत आणि आनंदी होईल.
बहीण-भावास दरवर्षी प्रतीक्षा असते ती श्रावणमासात येणार्या राखी पौर्णिमेची. भावासाठी खास त्याची आवड लक्षात घेऊन बहिणी राखी निवडतात. बहिणीचे लग्न होऊन ती दूर रहात असेल किंवा भाऊ शिक्षण किंवा नोकरी निमित्ताने घरापासूनदूर असेल तर राखी वेळेवर पोहचायला हवी यासाठी तिची धडपड सुरू असते. भावाचेही तसेच. आपल्या लाडक्या बहिणीसाठी यावर्षी काय भेट घ्यायची याच्या विचारात तो सतत असतो. त्यासाठी दुकाने पालथी घालातो.
सर्व आटापिटा झाल्यावर मग तो भाग्याचा दिवस उजाडतो. सकाळीच उठून झरझर सर्व कामे आटोपली जातात. बहिणसडा, रांगोळी घालते. आई गोड-धोड करते. संपूर्ण वातावरण प्रसन्नता व उत्साहाने भारलेले असते.
श्रावणातल्या निर्सगाच्या किमयेने नटलेल्या, सृष्टीचे चैतन्य ओसंडून वाहणार्याण महिन्यात बहीण-भावांचा हा पवित्र सण येतो. या दोघांच्या नात्यातील गहिवर या दिवशी खऱ्या अर्थाने व्यक्त होतो. वास्तविक लहानाचे मोठे होईपर्यंत भांडण,खोड्या, खेळणं, बागडणं, शाळा, अभ्यास सर्व एकत्रच होत होते. हे सगळे शब्दातीत असते.
या दिवशी मात्र हे व्यक्त केले जाते. मात्र तेही आगळ्या पद्धतीने. सकाळी सकाळी चंदनाच्या साबणाने आंघोळ करून भावाला रांगोळी घातलेल्या पाटावर बसवले जाते. बहिण त्याला ओवाळते. आपल्या हाताने रेशमी सुताचा धागा असलेली राखी त्याला बांधते. या मांगल्याच्या क्षणी मनात उत्पन्न होणारे भाव फक्त बहिण- भाऊच जाणू शकतात. भाऊ आपण आणलेली भेट बहिणीस देतो.
बहिण-भावाचे नातेच तसे आहे विश्वास, आदर, त्यागाच्या पायावर उभे असलेले. बहिण ओवाळते त्यावेळी दोघांमध्येही मूक संवाद सुरू असतो. बहिण म्हणत असते, माझ्या भावा मी तुझ्यावर किती माया करते. बहीण भावास यश़, कीर्ती चिंतित असते. माझा भाऊ कर्तृत्ववान व सामर्थ्यवान व्हावा अशीच तिची मनोमन इच्छा असते. तर भाऊ म्हणत असतो, तू काळजी करू नको. अडचण व संकटसमयी धावून येणार तोच खरा भाऊ! तुझा भाऊसुद्धा अशा प्रसंगी नक्की धावून येईल.
बहीण- भाऊ दूर असले तर बहिण फोन करून राखी मिळाली का? म्हणून विचारायला कधीच विसरणार नाही. तोपर्यंततिला चैन पडत नाही. भाऊही बहिणीच्या राखीची चातकाप्रमाणे वाट बघत असतो. राखी घेऊन येणार्याण पोस्टमनला तो शतशः: धन्यवाद देत असतो. राखीचा लिफाफा हातात पडल्यावरचा आनंद जग जिंकल्यासारखाच असतो. आणि बहिणीने पाठविलेली राखी रक्षाबंधनाच्या दिवशी मनगटावर मिरवण्यातली ऐट काही औरच असते.
दूर असल्यामुळे प्रत्यक्ष भेट होत नसली तरी बहिणीची राखी व भावाने पाठवलेला राखी मिळाल्याचा संदेश यातूनच त्यांचा संवाद घडत असतो. प्रिय ताई… किंवा छोटी छकुली… तुझी राखी मिळाली.. खूप आनंद झाला… एवढ्या ओळी त्यांच्यासाठी पुरेशा असतात.
thanks
mark me as brainliest