Question

तुमच्या आवडत्या शिक्षकांच्या आठवणी आठवा व त्या आठवणी लिहा


Please don't give answer if you don't know! ​

Answer 1

Answer:

आज आमची शाळा म्हणजे एक सात मजल्यांची विस्तीर्ण, मोठी इमारत आहे. पण मी शाळेत असताना ती बैठीच, अगदी घराप्रमाणे होती. चारी बाजूंनी वर्ग होते व मध्ये भले मोठे प्रशस्त मैदान होते की त्या प्रशस्त मैदानात जेव्हा खेळाचे सामने व्हायचे तेव्हा दोन कब्बडीचे, दोन लंगडीचे, एक खो-खोचा सामना, उंच उडी, गोळा फेक असे सामने व्हायचे. इतके मोठे मैदान असलेली जोगेश्वरीतील माझी बाल विकास विद्यामंदिर ही एकमेव शाळा आहे. त्यात त्या मैदानाच्या चारी बाजूंना वर्ग व मोठी झाडे आहेत. त्यामुळे आम्हाला रोज निरनिराळे पक्षीही पाहायला मिळायचे व बदामाची मोठी झाडे असल्यामुळे बदामही खायला मिळायचे. एकदम गावच्या शाळेसारखी माझी शाळा होती. मैदानात दररोज शाळा भरताना प्रथम प्रार्थना व्हायची व नंतर आम्ही सर्व विद्यार्थी शिस्तीने वर्गात प्रवेश करायचो.

Explanation:

please mark me as brainlist

Answer 2

Answer:

नुकताच शाळेचा ब्लॉग वाचला... आणि एकदम शाळेतल्या आठवणी जाग्या झाल्या. मित्र-मैत्रीण आठवले, मैदान आठवलं, आपण केलेली मस्तीही आठवली. पण प्रकर्षाने आठवण आली, ती शिक्षकांची... आपल्या आवडत्या, चांगल्या शिक्षकांची आणि काही विनोदी शिक्षकांची सुद्धा.

आम्हाला पहिली ते चौथी पराडकर बाई वर्गशिक्षिका होत्या. आमच्या वर्गाला चित्रकला सोडून बाकी सगळे विषय त्याच शिकवायच्या. सगळ्यात कमी गृहपाठ देणा-या आणि सगळ्यात कमी मारणा-या या आमच्या लाडक्या बाई होत्या. चित्रकलेला इंदुलकर बाई होत्या. ब वर्गाला मोर्जे बाई होत्या. त्यांच्या हातात कायम पट्टी असायची. त्या अख्ख्या वर्गाला रोज पाच ओळी शुद्धलेखनाचा गृहपाठ द्यायच्या. वरच्या वर्गाच्या सावंत बाई आणि परूळेकर बाईंना त्यांच्या वर्गातल्या मुलांना चोपताना पाहिलं की आपण किती नशीबवान आहोत हे कळायचं. आमच्या बाई फक्त 'वर्गपाठ गृहपाठात करा' असं काहीतरी दैनंदिनीत लिहून द्यायच्या. मला गृहपाठ म्हणजे नेमकं काय हे तिसरीत कळलं. पराडकर बाई खूप कमी मारायच्या. मुलांना मारण्याच्या सुद्धा दोन पद्धती होत्या - धम्मक लाडू आणि चप्पट पोळी. म्हणजे हलका बुक्का किंवा चापटी... तेही फक्त पाठीवर... बाकी सगळ्या वर्गातल्या बाईंना मुलांना पट्टीने, डस्टरने, थोबाडीत, टपलीत मारतानासुद्धा आम्ही पाहिलं होत. कोणताही पालक कुठल्याही प्रकारचा आक्षेप घ्यायचा नाही. सगळे पालक 'खुशाल बदडा' असं म्हणायचे. माझ्या आईने तर पराडकर बाईंना, 'तुम्ही याला खूप कमी मारता हो' असं ब-याचदा म्हटलं होतं. पण एक होतं, या सगळ्या शिक्षिका, कितीका मारकुट्या असेनात, शिकवायला सगळ्या चांगल्या होत्या. आम्ही सगळ्यांनाच बाई म्हणायचो. प्राथमिक शाळेत कोणीही पुरुष शिक्षक नव्हता, नाही.